شهید، حسن عبداللهى: بارالها! من صداى لبیک نایب امام وقت -امام خمینی- را شنیدم و به راه امام حسین(ع) آمدم. بارالها! مرا از هفتاد و دو تن یاران حسین(ع) قرارده. بارالها! مرا یارى نما که تا به ندای «هل من ناصرٍ ینصرنی؟» امام خمینى -فرزند حسین(ع)- و نایب امام زمان(عج) لبیک گویم. اى جوانان! نکند در رختخواب ذلت بمیرید که حسین(ع) در میدان نبرد شهید شد. اى جوانان! مبادا در غفلت بمیرید، که على(ع) در محراب عبادت شهید شد و مبادا در حال بى تفاوتى بمیرید، که على اکبر در راه حسین(ع) و با هدف شهید شد. اى مادران! مبادا از رفتن فرزندان تان به جبهه جلوگیرى کنید که فردا در محضر خدا نمى توانید جواب زینب(س) را بدهید که او تحمل ۷۲ تن شهید را نمود. همه مثل خاندان وهب، جوانان تان را به جبهه هاى نبرد بفرستید و حتى جسد او را هم تحویل نگیرید؛ زیرا مادر وهب فرمود: «سرى را که در راه خدا داده ام، پس نمى گیرم.» پروردگارم -ان شاء الله- مرا به عنوان شهید در درگاهش بپذیرد و از من -این بنده ی رو سیاه- راضى باشد. برادران و خواهران! هر کس از من ناراحتى دیده و من آن ها را رنجانده ام، مرا ببخشد و من نیز همه را حلال مى نمایم. فرزندانم، همسرم و خانواده ام! سعى کنید پیرو خط حضرت زینب(س) و امام حسین(ع) باشید و بدانید که خون ما از خون حسین و على اکبر با ارزش تر نیست، که آنان در راه خدا به شهادت رسیدند و اسلام و قرآن را زنده نگه داشتند.۱ (۱۵۰۵۳۰۵)