شهید، محمدرضا سهرابى: پدر جان! مى‏دانم که زحمت مرا خیلى کشیدی و من از زحماتى که به شما داده‏ ام، بسیار خجل و شرمنده ام و از سختى‏ هایی که براى تربیت من متحمل شدی، احساس حقارت مى‏ کنم. من پیش شما مدیون هستم که نتوانستم وظایف شرعى ام را -که فرموده پیامبران است- ادا نمایم. از مادرم مى‏ خواهم شیرى را که به من داده است، حلالم کند. پدر جان! مگر شما از امام حسین(ع) بالاتر هستی که هفتاد و دو تن از یاران باوفایش را در راه اسلام داد و خانواده ‏اش را به اسیرى بُردند و در آخر، جان خود را در این راه گذاشت. پدر جان! مبادا فکر کنى همه کارها می ماند؛ این فکر را نکن! دنیا به درد نمى‏ خورد، اسلام به درد مى‏ خورد. از برادرم مى‏ خواهم نمازش را به وقت بخواند و هر چه از اسلام به ذهنش مى‏آید، براى مردم بگوید. برادر جان! از پدر و مادر نگهدارى کن و نگذار آن ها ناراحت باشند. از خداوند مى‏ خواهم شما را در روز قیامت از شفاعت حسین(ع) دور نکند. اگر خیلى نیاز شد، برو و از اسلام دفاع کن. پدر جان! اگر شهید شدم، خدا را شُکر کن و بگو: خدایا! این پسر را تو به من دادى و خودت بُردى؛ همه ما مال تو هستیم. پدر جان! لباس هایم را به فقرا بدهید و موتورم را بفروشید و پولش را به جنگ زدگان بدهید.۱ (۱۴۱۲۲۴۰) محمدرضا سهرابى