شهید، ستار مغانلو: خدایا! ما با تو پیمان بستیم تا آخر راه برویم و بر پیمان خود هم چنان استوار ماندیم. شهادت مقطعی از حرکت تکاملی انسان است که انسان به وجود مطلق می پیوندد. هیچ اجباری در این پیوند نیست؛ بلکه باید انسان راه و توشه را بیابد و از طغیان و زبونی درآید. انسان وقتی سر دو راهی قرار می گیرد، باید یکی را انتخاب کند: عزّت یا ذلّت؛ حسین(ع) یا یزید. من اکنون با قلبی سرشار از عشق به الله، به سوی جبهه و برای دفاع از دین اسلام می روم تا به ندای «هل من ناصرٍ ینصرنی؟» امام امت، خمینی بت شکن، لبیک گویم و بگویم: «ای امام! این جان ناقابل چیزی نیست که در راه خدا از بین برود. ای کاش هزار جان داشتم و در راه خدا هدیه می کردم.» مادرم! می دانم که آخرین کلام من برای تو دردآور و سخت است و گریه می کنی و باید گریه کنی! چرا که همین اشک های مادر شهید است که سیلی از آن روان می شود و کاخ ستمکاران و جباران را از ریشه می کَند. مادر عزیز و مهربانم! اگر چه فرزند خوبی برای شما نبودم؛ ولی از شما می خواهم مرا ببخشید و حلالم کنید و برای سلامتی امام عزیز و پیروزی اسلام دعا کنید. ...و حال خدمت شما خواهرانم سلام عرض می کنم و می خواهم حجاب اسلامی را رعایت کنید؛ چون حجاب شما کُوبنده تر از خون من است و نیز شما از می خواهم پس از شهادتم به تبلیغ اسلام بپردازید و امام عزیز و یارانش را دعا کنید و برای پیروزی اسلام و نابودی کفار دعا کنید. برادران عزیزم! از این که برادر خوبی برای شما نبودم، می خواهم مرا حلال کنید و دنباله رو خون شهدا و همراه با ولایت فقیه باشید.۱ (۱۷۱۵۴۸۴) ستار مغانلو ۲۲/۳/۶۲