شهید، محمدحسین اینانلوصالحى: وصیت‎نامه‎ی خود را با نام کسى شروع مى‏ کنم که وجود همه‎ی دلها از اوست. وصیت مى‏ کنم با نام کسى که مرا از خاک به وجود آورده، دوباره به خاک باز مى‏ گرداند. حضرت صادق(ع) فرمودند: «نماز و روزه‎ی کسى درست نیست؛ چنان‎چه بى‎وصیت بگذراند.» پس از این رو، بر خود وظیفه دانستم، حال که به خاطر وطنم عازم جبهه‎ها شدم تا با دشمنان وطنم بجنگم، شاید این افتخار نصیب ما گردد که مانند دیگر برادران، شهید شدیم و روى آن پدر و مادر محبوب و همسر و فرزند عزیزم را -که تنها امید من است- دیگر نبینم، این وصیت‎نامه را در تاریکى شب -که همه جا را فراگرفته است- با دلى پاک و چشمانی گریان مى ‏نویسم. وصیت‎نامه را در همین جا تمام کرده، بیش از این مزاحم‎تان نمى‏ شوم؛ به امید دیدار تا روز قیامت! امام حسین(ع) فرمود: «من مرگ را جز سعادت و زندگى با ستم‎کاران را جز هلاکت نمى‏ دانم.» و هم‎چنین فرمودند: «اگر انسان‎ها براى مرگ پدید آمده ‏اند، پس مرگ در راه خدا نیکوتر است.»۱ (۱۰۹۰۸۶۲) فرزندى که تا آخرین نفس، به یاد همه شما بود. گروهبان یکم هوایى، محمد حسین صالحى ۲۴/۸/۵۸