شهید، رضا مقصودی: کُشته شدن در راه خدا -«فی سبیل الله»- به حکم این که عملی آگاهانه و اختیاری و در راه هدفی مقدس و از هرگونه انگیزه ی خودگرایانه منزه و مُبَرّا است، تحسین برانگیز و افتخارآمیز است و عملی قهرمانانه تلقی می شود و در میان کُشته شدنه ا، فقط این نوع از مُوت است که از حیات و زندگی برتر، مقدس تر، عظیم تر و فخیم تر است و امیرمؤمنان علی(ع) هم می فرماید: «اگر هزار ضربه به فرق من فرود بیاید که به این وضع کُشته شوم، بهتر است که در بستر بیماری بمیرم» و هم چنین -امام سوم ما- امام حسین(ع) در وقت رفتن به کربلای معلی می فرماید: «اگر چه دنیا زیبا و دوست داشتنی است و دنیا آدم را به طرف خودش می کِشد؛ اما خانه ی پاداش الهی (خانه ی آخرت) خیلی از دنیا زیباتر است؛ خیلی از دنیا بالاتر است و عالی تر.» که مال دنیا را باید آخر کارْ گذاشت و رفت؛ پس چرا انسان آن را در راه خدا انفاق نکند؟ شهدا، کسانی هستند که با فداکاری و از خودگذشتگی و با سوختن و خاکستر شدن، محیط را برای دیگران مساعد می کنند. درود بر منجی عالم بشریت، حضرت حجت بن الحسن، امام زمان(عج) که هنوز از نظرها غایب است و هر وقت خداوند بخواهد از پشت پرده ی غیبت ظاهر می شود و دنیا را پُر از عدل و داد می کند؛ پس از آن که دنیا را ظلم و جور گرفت. درود بر نایب بر حقش، امام خمینی که با قیامش رژیم ۲۵۰۰ ساله ی طاغوتیان را نابود کرد و درخت تنومند انقلاب را کاشت که به وسیله ی این نوجوانان، اکنون آبیاری می شود. رضا مقصودی؛ ۱۰/۱۲/۱۳۶۰