شهید، حیدر مسعودی: من در حالی این وصیت نامه را می نویسم که دلم پُر از خون و غم است؛ خون و غم برای آن که هستم و نمی دانم در آن جهان و در روز قیامت و نزد خدا چگونه سربلند کنم؟! ای انسان ها! بترسید از روز قیامت! ای ملت ها! بترسید از روز رستاخیز! ای مردم! مواظب باشید تا خون شهدا پایمال نشود، که در آخرت نمی توانید جواب اَعمال تان را بدهید. ای پدران و مادران! جلوی بچه های تان را نگیرید و بگذارید به جبهه ها بروند؛ زیرا اکنون اسلام احتیاج به جوانان شما و این خون ها دارد. ای درخت اسلام! سیراب شو از این خون ها؛ ای اسلامیان! بخروشید و به رهبری این رهبر کبیر، پرچم اسلام را در سرتاسر جهان برپا کنید. ای جوانان! همه مسؤولید؛ مبادا در برابر ملت های زیر ستم، در رختخواب غفلت بمیرید که حسین(ع) در میدان نبرد شهید شد؛ علی اکبر در راه حسین(ع) شهید شد و علی(ع) در محراب عبادت شهید شد. پدر و مادر عزیزم! من به فرمان خداوند و بنا به مسؤولیتی که داشتم، برای رضای خدا و برای نابودی دشمنان اسلام، به جنگ کفار رفتم تا بتوانم اسلام را یاری کنم و خداوند را از خود راضی و خشنود سازم. مرا ببخشید و حلالم کنید؛ من به شما خوبی نکردم؛ ولی امیدوارم از من راضی باشید. لطف خداوند بر شما باد؛ دوستان و فامیل ها! مرا حلال کنید و از پدر و مادرم حلالیت بگیرید و مسجدها را خالی نگذارید.۱ (۱۷۰۴۰۰۲)