شهید، رضا خانی کشمرزی: به پدر بزرگوارم و مادرم سلام می رسانم و از زحماتی که پدرم در کنار مرحوم مادرم برایم کشیدند، سپاسگزارم و اجرشان را به خدای تبارک و تعالی محول می نمایم. وصی من، شما پدر عزیز و مهربانم هستی و امیدوارم مرا با دستان مبارکت -که بزرگم کرده ای- به خاک بسپاری و از این که فرزندتان از شما دور شد، ناراحت نباشید؛ چون او در جوار شهیدان عزیز در بهشت می باشد. به دوستان خوب و عزیزم سلام می رسانم و از آن ها می خواهم، راهی را که من آگاهانه و با عشق و محبت به حقیقت طی کرده ام، ادامه دهند و بدانند که شهادت در راه خدا فوز و پیروزی بزرگی است. از امت شهیدپرور ایران می خواهم فرزندانی سالم و اسلامی تربیت کنند و در راه خدا آن ها را به صحنه های آینده مبارزه حق با باطل بفرستند تا با خونشان اسلام عزیز را آبیاری نمایند. ...و از پسر عموهای مهربان و عزیزم می خواهم که به راه سعادت و خوشبختی -که همانا راه جهاد در راه الله است- بروند و افتخار پیروزی و شهادت را برای خود ثبت نمایند.۱ (۱۲۶۱۵۹۷) رضا کشمرزی ۱۶/۳/۶۱

حسن خانی‌کشمرزی: «رضا» به مرخصی آمده بود. دیدمش که قاب عکسی به دست دارد و به سمت خانه می‌رود. جلویش در آمدم و گفتم: «آقا رضا! عکس کیه؟» گفت: «چیزی نیست؛ بی‌خیال!» با اصرار و شوخی، قاب عکس را از دستش گرفتم و گفتم: «به! عجب عکس قشنگی گرفتی … آقا رضا! ان شاءالله عروسی در پیش است؟» با همان سادگی و صفای همیشگی، سرش را پایین انداخت و گفت: «عکس نداشتم. می‌خواستم وقتی شهید می‌شوم، حداقل یک عکس داشته باشم که استفاده کنند!» با شوخی گفتم: «عجب! از خودت خیلی مطمئنی که شهید می‌شوی؟» خودش را به آن راه زد و گفت: «چند روزی است که به مرخصی آمده‌ام؛ اما این‌جا دلم می گیرد. جبهه عالم دیگری است. این‌جا که هستم، انگار یک نفر در خواب و بیداری به من می‌گوید: «چرا از جبهه آمده‌ای؟»  او هنوز هشت روز از مرخصی‌اش مانده بود، که با اولین اعزام راهی جبهه‌ی جنوب شد و در عملیات «رمضان» و در منطقه‌ی «شلمچه»، در پاتک دشمن بعثی، با اصابت تیر مستقیم «تانک»، سر از بدنش جدا شد و برای همه‌ی مراسمش فقط از همان یک عکس استفاده کردند؛ چون «رضا» عکس دیگری نداشت.