شهید، ابوالفضل اصغرپوران: از قدیم الایام این شهادت ها بوده و تا به حال هم ادامه دارد و بعد از این هم ادامه خواهد داشت. پدر و مادر و دیگر آشنایان! حال نوبت من است که در این راه، امام خود را یاری کنم و جانم را در طَبَق اخلاص قرار دهم و هدیه به پیشگاه رهبر و خدای خود نمایم؛ باشد که این شهادت ها زنگ اخباری برای دنیاپرستان از خدا بی خبر باشد و کمی به خود بیایند و این دنیای فانی را رها سازند. دنیایی که برای انسان همانند قفس است؛ البته انسان واقعی! آری! دنیا زندان مؤمن است. این انسانهای دنیاپرست از آرزوهای خام خود دست بردارند و کمی هم به آخرت بیندیشند. وقتی مسافری می خواهد به مسافرت برود، توشه ی ره برمی گیرد؛ انسان هم آخرت را باید سفری از این دنیای فانی به دنیای باقی بداند و برای این سفر مهم توشه ی راه بردارد. ...و حال چند وصیت به خانواده ی خویش دارم: اول از شما می خواهم و خواهش می کنم که امام را تنها نگذارید و در تمامی لحظه ها یاری اش نمایید و دعا برای امام یادتان نرود و در نمازهایتان رزمندگان را دعا کنید و دعا کنید که اسلام بر کفر پیروز شود. ای پدر و مادر عزیز! از این که نتوانستم از شما به صورتی که خداوند از من می خواست حلالیت بطلبم و شما را از خود راضی کنم، عذر می خواهم و امیدوارم که مرا به بزرگی خود ببخشید و از من راضی باشید که راحت باشم. از شما می خواهم که از تمام دوستان و آشنایان برایم حلالیت بطلبید. ...و در آخر از شما می خواهم که مبادا کاری بر خلاف گفته های اسلام انجام دهید که باعث خوشحالی دشمنانمان شود. پدر و مادر! ناراحت من نباشید و همیشه سرتان را بلند نگه دارید؛ چون من در راه اسلام عزیز قدم برداشته ام.۱ (۱۰۵۱۷۰۵) ابوالفضل اصغرپوران