شهید، علمدار ایمانی: پدر و مادرم! امیدوارم این فرزندتان را -که به عنوان امانتى نزدتان بود و خوب امانتدارى کردید و به صاحب اصلى‏اش برگرداندید- حلال کنید. از شما مى‏ خواهم اگر بدى و یا خطایى از من دیده ‏اید، مرا ببخشید. از برادرانم مى‏ خواهم اگر خدا به من توفیق عنایت کرد و شهید شدم، اسلحه ی مرا زمین نگذارید و جبهه ها را خالی نکنید و سلام مرا به دوستانم و آشنایانم برسانید و از آنها از طرف من حلالیت بطلبید. از پدر و مادرم مى‏ خواهم که اگر شهید شدم، براى على اکبر امام حسین(ع) گریه کنید که غریبانه در صحراى کربلا شهید شد و این را بدانید که انسان روزى مى ‏باید از این دنیا برود؛ پس چه خوب است که شهید شود. خدمت پدر و مادرم عرض مى‏ کنم: من این وصیتنامه را در آخرین لحظات -که قرار است به سوى میدان نبرد حرکت کنم- نوشتم؛ خوشحال باشید از این که خداوند به شما منت گذاشت و فرزندتان را جزو شهدا قرار داد. والدین مهربانم! از این که توانستم حق فرزندى را نسبت به شما ادا و آن طور که وظیفه‏ ام بود انجام دهم، خوشحالم و همه ی ما خواهیم رفت؛ چه امروز و چه فردا؛ ولى چه بهتر که انسان با مرگ با عزت بمیرد و من همیشه این را از خداى بزرگ خواسته ام که شهادت در راه خویش را نصیب من بگرداند. موقعى که خبر شهادت مرا به شما دادند هیچ غم و اندوهى را به خود راه ندهید که خدا با صبرکنندگان است و پیام من به تمام مادران و خواهران این است که حجاب خود را حفظ کنند؛ چرا که این حجاب هاى شماست که به دشمنان اسلام و قرآن ضربه مى‏ زند. این آرزوى من بود و بسیار خوشحالم که خدا این توفیق را به من داد تا در جهاد مقدسی که امام عزیزمان آنقدر درباره ی آن سفارش کرده است، شرکت کنم و خوشحال هستم که در لشکر امام زمان(ع) هستم و به عنوان یکى از سربازان کوچک او از اسلام و قرآن دفاع مى‏ کنم.۱ (۱۰۹۰۲۴۱) فرزند کوچکتان؛ علمدار ایمانى