شهید، علی میرزاخانی: پدر عزیزم! از شما که با زحمات زیاد و با دستان پینه بسته ی خود، نان و روزی ام را تهیه کردی و از مادر پیرم، که -از زمان شیرخوارگی تا امروز که مرا به عنوان جوانی رشید و سالم تحویل جامعه داد- زحمتم را کشیده است، سپاسگزاری می کنم؛ به خصوص در دوران انقلاب اسلامی، که برای من بسی جای افتخار است که در چنین زمانی قدم به عرصه ی وجود نهادم، تا به ندای رهبر عظیم الشأن انقلاب لبیک گویم و از مرز میهن اسلامی خود پاسداری نمایم و اکنون هم -که آتش جنگ تحمیلی از سوی ابرقدرت ها دامن ایران را فراگرفته است- پاسداری کردن در مرز عراق و ایران بر من لازم و واجب است. پدر مهربان و مادر عزیزم! هرگز به خودتان ناراحتی راه ندهید؛ چرا که پشتیبان من، صبر و شکیبایی شما است و مرا در مقابل گلوله های داغ و یورش دشمنان، مقاوم می سازد؛ طوری که تا خاموش شدن آتش جنگ و راندن بیگانگان از میهن اسلامی و بازگرداندن آرامش به ستمدیدگان از جنگ، سلاح خود را به زمین نخواهم گذاشت. در پایان خواهشم از شما این است که اگر روزی خبر شهادتم به شما رسید -علاوه بر این که می خواهم ناراحت نشوید- بسیار خرسند و شاد باشید؛ چون فرزند شما در کربلای ایران به شهادت رسیده است. همه باید جام تلخ مرگ را بنوشیم؛ اما آن مرگ چگونه و کجا باشد، مهم است. آیا در بستر تن آسایی باشد بهتر است یا در مقابل دشمن خون آشام؟! سفارش بنده این است که صبر کنید و اجر ببرید؛ بردباری شما موجب آرامش من و مقاوم بودن شما، باعث خوشحالی آقا امام زمان(عج)، خرسندی رهبر کبیر انقلاب، شادی مردم خداجوی میهن و موجب افسردگی دشمنان اسلام خواهد شد. (۱۷۴۹۷۰۱) علی میرزاخانی