شهید، محمدحسین کرمعلیان: چه بگویم و چه بنویسم که جداً شرمنده ام. چه دارم که بخواهم بنویسم؟ اگر بخواهم از گذشته ام بنویسم که جز تباهى و روسیاهى چیزى نبوده است و اگر از آینده بخواهم بنویسم که هنوز هیچ کارى نکرده ام؛ پس فقط و فقط از آن لحظه اى مى توانم بنویسم که بعد از سه بار استخاره، عاقبت آیه ی تشویق به جهاد را دیدم و نوید که شاید گناهان سنگینم را ببخشاید؛ پس اى حق تعالى! -ان شاء الله- به خاطر تو آمدم و با دیدن این شرایط جانم را کف دست گرفتم و آماده فداکارى در راهت هستم و بسیار فراوان امید به پذیرش توبه و بخشیده شدن دارم. خدمت ملت ستمدیده ولى مقاوم، خواهشى بر حسب وظیفه دارم، مبنى بر اینکه امام را تنها نگذارید و فقط به رهنمودهاى او گوش فرا دهید و جبهه ها را همواره پُر و مستحکم نگه دارید که این جنایتکاران شرق و غرب و نوکرهاى وابسته شان، همواره در برابر توده هاى انقلابى و قهرمان -که از روى ایمان و آگاهى ایستادگى مى نمایند- عاجز و شکست پذیرند. از مسؤولین و دست اندرکاران -در هر سمت و پست و مقامى، چه کوچک و چه بزرگ- خواهشمندم خود را در برابر خون تمامى شهدا مسؤول احساس و به این ملت زجر دیده ولى صبور و قهرمان، بیش از پیش توجه نمایند و از خدمتگزارى آنان ذره اى کوتاهى و فروگذارى ننمایند.۱ (۱۶۱۷۳۷۵) بسیجى حقیر؛ محمدحسین کرمعلیان