شهید، علی اکبر صمیمی: در سنگر نشسته ام و می خواهم چند سطری وصیت نامه بنویسم. باران خمپاره و توپ های دشمن بر سرم باریدن گرفته است؛ طوری که احساس می کنم اینجا به خدا خیلی نزدیک شده ام و بسیار امیدوارم که خدا گناهانم را ببخشد و مرا -که قدم در راهش گذاشته ام- بپذیرد. خدایا! تو می دانی که من فقط به خاطر تو به جبهه آمدم... ...و اما پدر و مادر مهربانم و خواهران خوبم! پس از عرض سلام و سپاس خداوند، امیدوارم از من راضی باشید و از این که سال های سال شما را زحمت داده و اذیت کرده ام، مرا ببخشید و از شما می خواهم برای من گریه و بی تابی نکنید؛ زیرا به انتهای آرزوهایم رسیدم. شما باید بدانید که شهادت نصیب هر کس نمی شود و از این که هدیه ی ناقابلی را در راه خدا داده اید، شُکر خدا بکنید. (۱۴۷۵۹۵۳) علی اکبر صمیمی