شهید، علی نجف زنگی: اکنون که می خواهم وصیت نامه بنویسم، می بینم چیزی برای گفتن ندارم؛ چون تمام گفتنی ها را رهبر کبیر انقلاب فرموده و قطرهْ قطرهْ خونِ تمام شهیدان، به ما آن پیام و الگو را داده است؛ اما بر حَسْبِ وظیفهْ -که دین اسلام برای ما نهاده است و هر چند خود را لایق آن نمی بینم- مطالبی را به نظرم می رسد که باید گفت. بله! باید رفت و ما از این رفتن هاْ باکی نداریم؛ چون ما با آگاهی و بدون هیچ گونه ناراحتی و فقط برای پا برجا ماندن اسلام، آمدیم و هدف مان نیز مشخص است. مقابل تمام سختی ها و مشکلاتْ -تا آنجا که خون در بدن داریم و دارید- و تا براندازی تمام ظالمینْ ایستادگی خواهیم کرد؛ چون کاری که برای خدا باشد، هیچ گونه سختی و مشکلات نمی شناسد. خدایا! مرگم را -بعد از خودسازی- شهادت در راه خودت قرار بده. خدایا، بارالها! تا گناهانم را پاک نکردی، مرا از دنیا مَبر. خدایا! مرا در این دنیا بسوزان؛ اما لحظه ای فراق و جدایی اولیای خودت را برایم نیاور. مگر آخر زندگیْ مرگ نیست؟ پس چه بهتر که در راه خدا کُشته شویم. آری، امت قهرمان ایران و ای مادر مهربانم! اگر خداوند مرا طلب کند، من مرگِ در راه او را، پیشه ی خود ساختم تا تداوم بخش راه شهیدانی باشم که برای آبیاری کردن درخت اسلام، خون دادند و این را همه می دانند که تاکنون برای اسلام کاری نکرده ام، اما شاید با خون ناقابلم کاری انجام دهم. مادر مهربانم! همان طوری که برای آمدنم به جبههْ جلوگیری نکردی، آرزو دارم بعد از مرگم هم خَم به اَبرو نیاوری. با کمی فکرکردن و یاد خدا بودن، متوجه می شوی و آنْ موقعی است که باید به خود تبریک بگویی که توانسته ای امانت خدا را به خوبی بازگردانی. برادران و خواهرانم! هیچ موقع نمی توانید به خدا بپیوندید؛ مگر از هواهای نَفْس، خود را برهانید. (۱۷۷۶۷۸۵) علی نجف زنگی