شهید، حیدرعلی صوفی: خدایا! در این مدتی که از عُمرَم گذشته، تو خود می دانی که بسیار گناه کرده ام و اکنون خِجل و شرمنده رو به سوی تو آورده ام و امیدم به لطف و کَرَم توست که بسی مهربان و رئوف هستی. خدایا! با فضل خود با ما رفتار کن، نه با عدل خود؛ که بنده ضعیف هستم و طاقت عدل تو را ندارم. خدایا! از تو می خواهم که مرگم در راه تو و برای تو باشد و برای تو شهید شوم. خدایا! تو گواهی که من برای یاری دادن به دین مقدس اسلام جان بر کف به میدان رزم گام نهادم. به هموطنان عزیزم بار دیگر می گویم که ولایت فقیه، استمرار حرکت انبیا است و اسلام پس از گذشت سال ها بار دیگر جانی تازه گرفته است. قلب اسلام، ولایت فقیه است؛ پس ولایت فقیه را باید نگه داشت تا اسلام در معرض خطر قرار نگیرد. پدر عزیزم! از شما می خواهم این فرزند کوچک و حقیرت را ببخشی و از کوتاهی ام که در حق شما کردم، درگذری و از برادرانم می خواهم سید کربلای ایران را -که نیاز به کمک دارد- یاری و با خون خویش نهال اسلام را آبیاری کنید. به همسرم نیز می گویم: چون کوه استوار و مقاوم باش و اگر خداوند -تبارک و تعالی- شهادت را -که آرزوی قلبی من است- نصیبم کرد، ناراحت و نگران مباش؛ زیرا تنها شما همسرت را در راه خدا نداده ای. به خود ببال چنین همسری داشتی که در راه حق شهید شد. از تمامی آشنایان و دوستان می خواهم مرا ببخشند و حلالم کنند و از تمامی شما -که این وصیت را می خوانید- می خواهم امام را دعا کنید که هر چه داریم از امام داریـم و من هم همه را حلال کردم. ...و بارخدایا! تو شاهد باش که من هدفی جز تو، مقصودی جز راهی که تو توسط پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم به من نشان دادی و عشقی جز شهادت در راه تو، ندارم و در پایان وصیت نامه خودم از همه ی مردم عزیز ایران می خواهم همیشه به یاد خدا باشند و فرامین خدا را عمل کنند.۱ (۱۴۷۶۷۶۲) حیدرعلی صوفی نیارکی ۲۷/۰۲/۱۳۶۵