شهید، محمد حسین خانی: ای عزیزان! افتخار کنید که در چنین زمانی زندگی می کنید و هم چون گذشته با جان و مال خود جبهه های حق علیه باطل را تقویت کنید و نگذارید که اسلحه ی گرم و خونین شهیدان بر زمین بماند. صبر را پیشه خود کنید که خداوند با صابران است. ...و حال ای پدر و مادر عزیزم! از اینکه نتوانستم زحمات شما را جبران کنم و حتی کمکی به شما بکنم، از شما بخشش می خواهم و امیدوارم که مرا ببخشید. پدر و مادر عزیزم! از شما یک انتظار دارم و آن این است که اگر شهادت نصیب من شد، گریه نکنید و اصلاً ناراحتی به دلتان راه ندهید؛ شکر خدا را بکنید که چنین فرزندی داشتید و در راه اسلام، فدا نمودید. خواهرانم! اگر من در راه خدا کُشته شدم، ناراحت نباشید و تنها سفارشی که به شما دارم، این است که نماز و روزه به پا دارید و حجاب تان را حفظ کنید که این کارهای تان مُشت محکمی است بر دهان دشمنان اسلام. برادرانم! اگر من در راه مکتبم شهید شدم، فکر مرا نکنید و ناراحت نباشید و تنها وصیتی که به شما دارم این است که راه مرا ادامه دهید و نگذارید تا اسلحه ی من بر زمین بماند. در پایان، از تمامی دوستان، آشنایان، فامیل ها و به خصوص از ملت حزب الله رحیم آباد می خواهم که هر بدی و ناراحتی از من دیده اند، مرا به بزرگی خودشان ببخشند و حلال کنند.۱ (۱۲۲۹۲۲۰) برادر کوچک شما؛ محمد حسین خانی، فرزند خیرالله