شهید، مهدی سلیمی: تا ساعتی دیگر، شب فرا خواهد رسید. ظلمت و تاریکی همه جا را فرا خواهد گرفت. سکوت بر همه جا حاکم خواهد شد؛ ولی چهره های نورانی و مصمم برادران رزمنده ام تاریکی شب را هم چون صبحدم، روشن خواهند ساخت و صدای الله اکبر و سلاح های شان سکوت شب را برهم خواهد زد. آری! ساعاتی دیگر، نبرد آغاز می شود. اینک ما پشت خاکریز های مان انتظار می کشیم. دست های مان را بسوی آسمان بلند کرده و خدای مان را ستایش می کنیم. خدایا! شاید تا ساعاتی دیگر از دنیای مادی تو جدا شده و بسوی تو باز آیم. شاید خونم روی کویر گرم جنوب ریخته شود و پیکر بی جانم همچون سنگ در گوشه ای بیفتد. خدایا! هیچ هراسی ندارم؛ فقط اندیشه پدر و مادرم -که چشم ها را به در دوخته اند- مرا آزار می دهد؛ ولی من هدفم را یافته ام. مادرم! زحماتی که برایم کشیدی، بی ثمر نبود و بعد از من همیشه باید سربلند باشی. همسر عزیزم! از فرزندمان نگهداری کن، که او آیینه ای است از تصویر من و برای همیشه یادآور من است. او هر کجا می رود و هر چه را می بیند و هر چه را می شنود، گویی من شنیده و دیده ام. از دور صورت همگی تان را می بوسم.۱ (۱۴۰۶۷۸۱) مهدی سلیمی ۱۴/۰۹/۱۳۵۹