شهید، مهدی معروفی: تا مدتی نه چندان دور، خبر از جانبازی عزیزانی دگر و در دلم نیز شور دگری بر پا شده بود. کار، کمی مشکل است و شاید برگشتنی نباشد! هر چند هر چه خدا بخواهد همان میشود؛ اما در پی فتح و پیروزی، خون نیز باید داد و از این رو شاید این بار نام این حقیر در صحیفهی دلدادگان و سبکبالان قرار گیرد و روح خسته و دربندم، سرانجام رهایی یابد. اکنون میخواهم وصیتی بنویسم که در تاریخِ بعد از ما، بماند! لکن سخت است و قدرت بسیار و آزادی جان میخواهد؛ اما اکنون از روی تنهایی، دلتنگی و خستگی، دستی بر قلم و کاغذ می بَرم تا شاید این آخرین نوشتارم باشد و دیگر دستی نباشد که قلم را به رقصِ غم درآورد و ترسیمی از پی ترسیم های گذشته، از چهره ی پُر رنج دلم طرحی به نقش آورد. پدر بزرگوارم و مادر مهربانم! میخواهم با شما از دنیای بیوفا و انسانهای جاهل و غافل سخن گویم. از کسانی که همه چیزشان را در دنیا میبینند و از آخرت و خدای خویش غافلند. آنان که حیات را فقط در دنیا دیدند، شکست و سختی دنیا را تحمل نمیکنند و نسبت به مَشیّت خداوند، زبان به اعتراض می گشایند؛ همانها که نه امیدی به نور و نه ایمانی به پاداش صبر در آن سرا دارند. اینان کسانی هستند که خدا را به خشم می آورند و آتش جهنم را برای خویش فراهم میسازند. پدر جان! بنده به عنوان فرزند حقیرتان، شرمندهی زحمات چندین ساله تان هستم و شصت سال و اندی زحمت، تلاش و سختی را بر پیکر خسته تان احساس میکنم و همچنین بار مشکلات و مصایب مادرم را که در طول زندگی همیشه دلشکسته بود و خیری از این دنیای بیوفا ندید. اما پدر جان! هیچ گاه شکایتی از مشیّت پروردگار نداشتم و در عوض به شما -که با همه ی مشکلات و سختیها، با قامتی به استواری ایمان ایستاده و همچنان شاکر نعمتهای خداوند -تبارک و تعالی- بوده و هستید- افتخار میکنم. پدر و مادر مهربانم! بارها برایتان گفتم و باز هم میگویم که این را از منِ کوچکْ به یاد نگه دارید که دنیا بیوفا است؛ چشم و دل به دنیا نبندید! پدر جان! به خواهران و برادرم بگویید که فراز و نشیب زندگی بسیار و شیرینی آن زمانی است که در خوشی ها به یاد خدا، فقیران و یتیمان و در سختیها باز هم به یاد خدا، رسول و مشکلاتش و به یاد فاطمه زهرا(س) و مصیبت هایش باشیم. زندگی، زمانی شیرین است که ذخیرهای برای آخرت داشته باشیم. این زندگی سپری میشود و مرگ همه را در بَر میگیرد؛ اما آن دیار تمامی ندارد و دایمی خواهد بود. پدر و مادر مهربانم! در تمام عُمْرِ بازیافته ام در بعد از انقلاب، با تمام سستی و غفلت بی اندازه ام، هیچگاه از یاد دین غافل نبودم و با غریبی دین در رنج و در پیروزی و افتخار آیین مان در لذت بودم؛ درد اسلام عزیز را درد خویش و نصر اسلام را افتخار خود میدانستم. مادر! از زمانی که برایم از حسین(ع) گفتی و سردار کربلایش را به من شناساندی و از همان ایام که از غریبی، تنهایی و بیکسیاش برایم مصیبت ها خواندی، برایش گریستم و بر کُشته هایش اشک ریختم و ناله های جانسوزی برای اسیری زینب کبری(س) و کودکانش کشیدم. پس مادر و خواهران عزیز! اگر میخواهید گریه کنید، به یاد سید مظلومان و رنجهایش و بر زینب کبری(س) و مصایبش بگریید. پدر و مادر گرامی! اگر من شهید شدم، مرا در زادگاهم دفن کنید و با این که میدانم با شهادت من، شما بییار و یاور میشوید؛ اما نگران نباشید، این انقلاب یار و یاور مظلومان و مستضعفان است و به امید خدا برادرکوچکم بزرگ میشود و جای مرا میگیرد. خواهران و برادران! اگر از من بدی دیدید، مرا ببخشید و برایم طلب آمرزش کنید. ساختن خویش و دیگران را سرلوحه ی برنامه های خود قرار دهید و با برخوردهای اسلامی، بی مسؤولیت ها را مسؤول به بار آورید و سوءظن و هر عاملی در خلاف جهت الفت قلبی را در خود راه ندهید. میدانید و باز هم بدانید که تنها مکتب برای رهایی و رشد و تعالی انسان، اسلام است؛ والسلام! هر نغمه ای را غیر از آن، فرصت گسترش و پیشروی ندهید. جبهه ها را از یاد نبرید که حُرمت اسلام عزیز در گرو همین جنگ و مبارزه ی بر حق ما می باشد. قدر امام عزیز را بدانید و در هر حال تابع و پیرو بیانات ملکوتی اش باشید. خدایا! امامم را برای گسترش و صدور انقلاب اسلامی عزیز به تو می سپارم. خدایا! از تو میخواهم از گناهانم درگذری؛ توبه ام را بپذیری و مرگ در راهت را -که سرانجامش لقای با عظمت و با ارزش تو می باشد- نصیب این جامانده از قافله ی عاشقان وصالت بنمایی.۱ (۱۷۱۲۴۴۲) مهدی معروفی ۰۱/۰۹/۱۳۶۳